Je bent een goede moeder

We willen allemaal een goede moeder zijn. Leuke dingen doen met je kinderen, gezond voor ze koken, tijd met ze doorbrengen enz. Toch zijn dit niet per definitie de dingen die jou een goede moeder maken, ook al denken we dat vaak wel. Wanneer we bij gebrek aan tijd onze kinderen een pizza voorschotelen, de kinderen vervelend zijn en je uit wanhoop de tablet pakt of wanneer je te moe bent om er op een vrije dag op uit te gaan, voelen we ons vaak schuldig. Velen van ons hebben een bepaald plaatje in ons hoofd over het moederschap, die meestal niet heel realistisch is. Zeker niet wanneer je ook nog eens chronisch ziek bent.

We 'moeten' vaak een hoop ballen hoog houden. Het moederschap, het huishouden, werk, sociaal leven. Dat valt niet altijd mee. Onze hoofden zitten vol met dingen waar we aan moeten denken. Wie houdt de luiervoorraad in de gaten en wie geeft de vakantieperiode door aan de kinderopvang? Meestal zijn dit de moeders, ook wanneer beide partijen werken. Ook al leven we in een moderne samenleving, toch zitten er nog bepaalde overtuigingen verankerd in ons hoofd. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat Nederlanders vinden dat vrouwen beter voor jonge kinderen kunnen zorgen dan mannen. Meer dan drie dagen opvang wordt gezien als 'niet goed'. 'Je hebt geen kinderen gekregen om ze naar de crèche te brengen', hoor je vaak. Terwijl in België vijf dagen opvang normaal is.

Uit een onderzoek van marktonderzoeksbureau Nipo (2017), waarbij aan 500 samenwonende mannen en 500 samenwonende vrouwen werd gevraagd wie het meest doet in het huishouden, antwoorde 95 procent van de vrouwen dat zij met stip bovenaan stond als het ging om opruimen en poetsen. Dit beaamde 88 procent van de mannen. Daar staat wel tegenover dat de meeste vrouwen parttime werken en dus meer tijd hebben voor huishoudelijke klusjes. Maak je geen onderscheid tussen huishoudelijk werk en betaald werk buitenshuis, dan komt het er volgens recent Belgisch onderzoek op neer dat vrouwen en mannen even hard werken. Toch voelen vrouwen meer druk, omdat zij zowel verantwoordelijkheid hebben voor het huishouden en werk als kinderen. Vrouwen voelen zich vaak verantwoordelijk voor het hele reilen en zeilen van gezin en huishouden, terwijl mannen gewoon af en toe een taak aanvaarden.
Opvallend genoeg is de taakverdeling in huis in veel gevallen geen bewuste keuze. Vaak loopt het gewoon zo en wordt het iets wat jullie beide gewend zijn. Vrouwen voelen zich vaak de verantwoordelijke. Door de man meer taken dit geven, wordt dit niet vaak opgelost. De taak moet immers gegeven worden, er zijn weinig mannen die uit zichzelf zien of weten wat er gebeuren moet waardoor deze zaken in het hoofd van de vrouw blijft zitten.  

Dit alles zijn zaken die bij vele (samenwonende) moeders een rol spelen. Wanneer je dan ook nog chronisch ziek bent, worden de zaken vaak nog bemoeilijkt. Je kunt niet alles, moet vaak afspraken afzeggen, moet meer rust nemen enz. En wat voelt dit vaak naar! Hierbij komen dus vaak de schuldgevoelens om de hoek kijken, en die kosten zoveel energie. Wanneer we bijvoorbeeld onze kinderen vaker naar de kinderopvang of oppas moeten sturen vanwege ziekte, voelen we ons schuldig maar in de praktijk worden de meeste kinderen 2 a 3 dagen (of meer) naar de opvang gestuurd wanneer ouders werken. De kans is groot dat je je kind dus vaker ziet dan een werkende moeder. Dus wat is het verschil? Of je nu werkt of kampt met ziekte, het is niet erg wanneer de kinderen eens thuis van de vloer zijn. De meeste kinderen vinden de opvang ontzettend leuk en hier leren ze te spelen met andere kinderen wat hun sociale emotionele ontwikkeling alleen maar ten goede kan komen. 

Kijk eens naar bovenstaande afbeeldingen. Herkenbaar? Dat vond ik in ieder geval wel! Wanneer je partner het over moet nemen omdat je ziek naar bed moet, wanneer je niet met je kinderen naar de dierentuin kunt, wanneer er nog een berg was ligt te wachten om opgeruimd te worden of wanneer je snakt naar een moment voor jezelf, maakt dit je dan een slechte moeder? Wie zegt dit? Denk je dat anderen dit denken (so what) of doe je dit vooral zelf? Het is vaak het stemmetje in je eigen hoofd die je hiervan probeert te overtuigen. Ik kan erover meepraten, want ik heb dit heel vaak. En je partner of vrienden kunnen nog zo vaak zeggen dat dit niet zo is, deze gedachte of dit gevoel blijft steeds terugkomen. Dit heeft alles met acceptatie te maken. Waarschijnlijk blijf je vechten tegen je chronische ziekte en vindt je het moeilijk te accepteren dat je nu eenmaal bepaalde dingen niet kunt of niet altijd kunt. Maar in de praktijk zijn kinderen vaak erg flexibel en ze accepteren de dingen zoals ze zijn. Voor een kind kan zwemmen in de tuin, even leuk zijn als naar het openlucht zwembad of de zee. 

Maak het jezelf niet te moeilijk. Wanneer je je slecht voelt of doodmoe bent, is het dan zo erg de kinderen even voor de televisie te zetten of hen een tablet in de hand te drukken? Gaat dit echt ten koste van hun ontwikkeling? Lopen ze hiermee schade op? Natuurlijk niet! Gebruik deze tijd voor een adempauze voor jezelf, in plaats van je schuldig te voelen wat juist weer energie kost. Bovendien moeten kinderen ook leren zichzelf te vermaken. Het is alleen maar goed hen aan te sporen nu zelf met iets te spelen. 

Je bent als samenwonende moeder, ook samen verantwoordelijk voor de kinderen. Het is helemaal niet erg wanneer papa iets gaat ondernemen met de kinderen en mama thuis blijft. Kinderen vinden het vaak ook leuk iets te doen met één ouder. Dit versterkt de band. 
Trek je het niet en heb je hulp nodig, trek aan de bel. Mensen vinden het vaak moeilijk om te zien dat je pijn hebt en voelen zich snel machteloos. Wanneer ze dan weten dat ze je met iets kunnen helpen, voelt dit vaak erg fijn en doen ze dit met alle liefde en plezier.