Terug van weggeweest

Daar ben ik dan weer. Na lang niets meer van me te hebben laten horen, heb ik besloten de draad weer op te pakken. Hierbij twijfelde ik erg of ik simpelweg zou starten met een informatief blogartikel en het daarbij te laten of dat ik een persoonlijk bericht zal delen over waarom ik zo lang inactief ben geweest op de site. Ik heb gekozen voor openheid. De afgelopen twee jaar is er namelijk zoveel gebeurd in mijn persoonlijk leven dat er geen ruimte was voor dat wat ik eigenlijk zo graag doe, blogartikelen schrijven.

Scheiding
In augustus 2023 ben ik gescheiden. Zoals bij elke scheiding ging dit gepaard met een hoop emoties. Er waren grote struggles bij mijn ex-man die onoverkomelijk waren en helaas niet te overwinnen was. De details doen er niet toe, maar het was een emotionele rollercoaster met woede, verdriet, hoop, teleurstelling, angst, opluchting, eenzaamheid en zorgen. Ondanks dat mijn ex-partner en ik prima door één deur konden, zijn er na de scheiding nog veel nare dingen gebeurd. In eerste instantie overheerste naast verdriet en rouw, ook rust en opluchting maar deze werd elke keer verstoord. In het nieuwe jaar van 2024 kwam al de stress van al die tijd eruit; de relatie die niet meer goed liep, de scheiding en de gebeurtenissen hierna, zorgden ervoor dat ik plots zelf onderuit ging. 

Paniekaanvallen
Ken je dat? Je gaat maar door en door en staat op standje overleven zonder dat je dit bewust in de gaten hebt. Je denkt dat het wel meevalt, dat je niet moet zeuren en dat er altijd ergere dingen zijn. Even janken maar de volgende dag de schouders er weer onder. Maar als dingen zich opstapelen en stress een langdurende factor is, ga je een keer onderuit. Ik dacht altijd; 'Ik heb hier geen tijd voor'.  Mijn zoontje moest op mij kunnen bouwen, ik kon vaak niet rekenen op mijn ex-man. Ondanks elke dag hoofdpijn en/of migraine ging ik door want er was hier geen keuze in. Ik kreeg veel hulp en steun van mijn ouders, maar een moeder is niet te vervangen. Maar ik kon niet meer alle ballen de lucht in houden. De combinatie van chronische migraine (en triptanen die niet goed meer werkte), de zorg voor mijn zoontje, de ellende thuis, de nasleep van de scheiding... Na jaren op mijn tenen te hebben gelopen, kreeg ik 's nachts plots een paniekaanval. Deze duurde enkele uurtjes met een hele snelle hartslag, transpireren, hyperventilatie en huilen. In plaats van iemand op te bellen, heb ik de uurtjes uitgezeten maar het was een duidelijk alarmsignaal die ik niet meer kon negeren. In de weken erna, ging het niet goed. Paniekaanvallen en extreme migraine aanvallen waarbij medicatie niet werkte. Op zo'n avond belde ik mijn ouders en ben ik met mijn zoontje naar hen gegaan. De volgende dag een bezoek aan de huisarts en ik kreeg oxazepam. Daarnaast werd ik doorverwezen naar een psycholoog want er was een vermoeden van een burn-out.

Burn-out
De psycholoog constateerde inderdaad duidelijk een burn-out. Mentaal en lichamelijk was het op dat moment zo zwaar in mijn eentje voor mijn zoontje te zorgen, dat ik een tijdje met mijn zoontje bij mijn ouders heb gezeten. Mijn zoontje vond dit ontzettend gezellig en is hier kind aan huis. En ik kon even op adem komen. Geen zorgen over boodschappen, huishouden, koken, mijn zoontje brengen en ophalen enz terwijl ik continue scheel keek van de koppijn en zo weinig energie had dat de trap oplopen me al veel kruim kostte. 
Ik kon natuurlijk niet direct bij de psycholoog terecht vanwege de wachtlijsten maar al met al viel de wachtlijst bij Curans mee, al heb je eigenlijk direct de juiste hulp nodig. Na ongeveer 6 weken had ik mijn intake, en 4 weken erna mijn eerste sessie. 
Ik koos voor online sessies met beeldbellen, omdat ik ondertussen samen met de neuroloog besloten had te stoppen met alle triptanen. Ik had natuurlijk in het verleden al twee keer een detox gedaan maar de triptanen werkten voortaan zo slecht. Ik slikte ze natuurlijk door de problemen thuis bijna elke dag, er was daar geen keuze meer in. Dat ze zo slecht hun werk deden, baarde me veel zorgen dus besloot ik acht weken te stoppen met elke vorm van pijnstillers. Aangezien ik bij mijn ouders zat, was dit gezien de omstandigheden het moment om dit te kunnen doen. Na 3 a 4 weken van de detox, gingen ik en mijn zoontje terug naar huis. Mijn ouders zouden stand-by staan als het nodig was om mijn zoontje op te vangen of wat dan ook. Uiteindelijk heb ik 9 weken geen enkele vorm van pijnstillers genomen.

Migraine en falende medicatie
Helaas bleef het gehoopte effect uit. De triptanen werkten de ene keer uitstekend en de andere keer zo goed als niet. Er is geen sprake van medicatie afhankelijke hoofdpijn. Waarom de triptanen nu minder goed werken dan 'vroeger', kan de neuroloog ook niet verklaren. Wellicht zijn mijn hersenen ergens toch gewend geraakt aan jaren triptanen slikken. Net als bij de medicatie van de ziekte van Crohn die opeens niet meer goed genoeg kunnen gaan werken, is dit misschien nu ook het geval bij de triptanen. Wie zal het zeggen. 
Maar het feit dat ik nu niet volledig meer kan bouwen op de triptanen, heeft geresulteerd in veel angst en onzekerheid. Voorheen kon ik uitkijken naar een leuke activiteit. In het geval van migraine, kon ik namelijk een triptaan nemen en deze werkte dan gewoon. Maar dit is ondertussen niet meer het geval. De ene keer wel, maar soms dus niet. Dat geeft veel onzekerheid met zich mee en angst voor de toekomst.