Daar zitten we dan. De eerste week zit erop. De kop is er af. Vanaf vandaag heb ik 1 week van de 2 maanden ontwennen gehad. Vooral de eerste dagen waren vreselijk zwaar. Ik heb de afgelopen dagen bijgehouden en er lang over getwijfeld of ik deze notities zou publiceren. Ik heb uiteindelijk besloten deze inderdaad te verwerken in een artikel. Waarom? Omdat deze blog is opgericht om anderen te steunen en van informatie te voorzien. Ik wil daarom een zo'n eerlijk mogelijk weergave geven van wat je kunt verwachten wanneer je besluit te stoppen met pijnstillers. Tevens geeft dit ook een helder beeld voor de sociale omgeving. Houdt wel in gedachten dat elk ontwenningsproces anders is. Het verschilt van persoon tot persoon dus het zou bij jou anders kunnen lopen maar over het algemeen wordt de eerste week als het zwaarste ervaren en ervaren de meeste mensen in grote lijnen vergelijkbare klachten.
De avond ervoor:
Morgen begint het afkicken. Vanochtend heb ik voor het laatste een triptaan genomen. Ik heb een tentamen opvoedondersteuning in Eindhoven. Op de terugweg krijg ik barstende koppijn en wanneer ik thuis kom ga ik enkele uurtjes slapen. Na wat geslapen te hebben kom ik rond etenstijd weer naar beneden. De hoofdpijn is gigantisch en wordt met het uur heviger. Ik lig met een icepack op de bank en besluit rond 20.00 uur naar bed te gaan. Na twee uurtjes helse pijn, wordt ik kotsmisselijk. Ik durf me niet te bewegen maar begin buikkrampen en diarree te krijgen. Ik zit op het toilet met een emmer op mijn schoot. De misselijkheid houdt nog uren aan en treedt gedurende de nacht zo nu en dan weer op. De pijn in mijn hoofd is van het hoogste niveau. Het voelt als een ijspriem achter mijn linkeroog en de pijn straalt uit tot achter mijn oren en nek. Soms val ik eventjes een uurtje in slaap maar de pijn maakt me steeds weer wakker. Het is een lange nacht...
Dag 1:
Mijn partner brengt mijn 2-jarige zoontje in de ochtend naar mijn ouders, zodat ik nog even kan blijven liggen. Maar rond 08.30 uur kom ik ook mijn bed uit. De icepack is warm geworden en ik wil proberen wat te eten. Dit lukt, alhoewel mijn buik meteen begint op te spelen. Met het uur wordt de pijn in mijn hoofd heviger. Rond 13.00 uur besluit ik naar bed te gaan. Slapen gaat moeilijk, soms val ik even weg maar zelfs in mijn dromen voel ik de pijn nog. Rond 15.30 uur ga ik naar beneden. De pijn is ondertussen weer ondraaglijk geworden. Het zit in heel mijn hoofd. Kaken. Achterhoofd. De pijn achter mijn rechteroog is het ergste. Door de pijn en misselijkheid lukt het me nauwelijks wat te eten. Na het avondeten lig ik weer op de bank. Ik loop heel de dag met een icepack maar eigenlijk helpt er niets tegen deze pijn. Op een gegeven moment weet ik niet meer waar ik het moet zoeken van de pijn. Angst en wanhoop nemen het over en ik kan alleen maar kreunen, schreeuwen en huilen. Mijn partner houdt me vast en voelt zich machteloos. Wanneer ik om 20.00 uur weer op bed lig, ben ik weer ontzettend misselijk. Zelfs mijn ledematen gloeien en tintelen, ook de diarree begint weer...
Dag 2:
Na een nacht waarin ik vaak wakker wordt van de pijn en misselijkheid, kom ik om 07.30 uur mijn bed uit om te douchen, ik weet namelijk dat ik daar later op de dag niet meer toe in staat ben. Ik eet wat en voel de bekende vlagen van misselijkheid. Meteen met het wakker worden is de hoofdpijn al hevig en deze wordt met het uur heviger. Het is pas dag 2. Ik voel angst over de dagen en uren hoofdpijn die nog komen gaan en waar geen ontsnappen aan is. Ik heb hier geen controle over. Ik bedenk me dat ik niet weer uren van helse pijn en misselijkheid aan kan. De rest van de dag bestaat alleen maar uit hevige hoofdpijn maar godzijdank blijft zo'n hevige aanval zoals de laatste twee avonden uit. De nacht kom ik daardoor dan ook een stuk beter door.
Dag 3:
Paasweekend met prachtig weer. Ik heb flinke hoofdpijn maar het lukt me om s' ochtends even in de tuin te zitten en te kijken hoe mijn zoontje Siem enthousiast met zijn watertafel speelt. Maar al snel komt de icepack weer voor de dag en al om 11.00 uur in de ochtend ga ik naar bed. Ik lig maar liefst tot 16.00 uur op bed zonder te kunnen slapen. Ontzettend frustrerend. Ik besluit naar beneden te gaan en buiten een schaaltje yoghurt te eten. Mijn partner en zoontje spelen in het zwembad. Ondanks de hoofdpijn geniet ik van het plezier van Siem. Later op de avond trekt de sluier van pijn onverwachts weg. Geheel hoofdpijnvrij ben ik niet, maar dit ben ik dan ook nooit. Echter is de hoofdpijn van zo'n lichte vorm dat ik zelfs even buiten kan lezen op de loungebank en me even echt kan ontspannen. Ik geniet en ben dankbaar. Ik hoef pas om 22.00 uur s' avonds naar bed zonder al te erge hoofdpijn. De nacht slaap ik goed.
Dag 4:
Ik sta op met knetterende hoofdpijn die maar niet wil zakken. Ik kan weinig hebben en ga tegen 12.00 uur met een icepack naar bed. Wederom kan ik tot mijn grote frustratie de slaap niet vatten. Om 14.30 uur kom ik weer uit bed. De hoofdpijn is niks afgenomen. S' avonds gaat het echter onverwachts weer wat beter en kan ik zelfs even met mijn partner buiten ontspannen bij de vuurkorf. Even weer een adempauze!
Dag 5:
De dag bestaat wederom uit veel hoofdpijn. S' avonds kan ik slecht inslapen en ook overdag wil dit me niet lukken terwijl ik hier voorheen nooit problemen mee had. De hoofdpijn blijft aanhouden. Het is mooi weer buiten. Ik probeer te genieten van mijn partner en zoontje die lekker in de tuin spelen. S' avonds gaat de bbq aan maar met deze hoofdpijn kan ik er niet van genieten. Ik probeer wat te eten en ga vroeg naar bed. Het maakt me verdrietig.
Dag 6:
Geen bijzondere dag, alleen maar hoofdpijn. De dagen rijgen zich aaneen. Wanneer ik overdag alleen thuis ben, voel ik me vaak neerslachtig en nutteloos. Wonder boven wonder lukt het me in de middag even in slaap te vallen. S' avonds gaat het weer wat beter en kan ik sinds lange tijd weer tegelijkertijd met mijn partner naar bed in plaats van uren eerder.
Dag 7:
De eerste week zit er bijna op. S' ochtends met het opstaan gaat het redelijk maar binnen anderhalf uur is de hoofdpijn weer hevig. Mijn moeder komt langs om te poetsen. Ik ben dankbaar. Zo fijn, die hulp. Zelf voel ik me nutteloos en heb moeite met heel de dag niks doen ook al dwingt de hoofdpijn me hiertoe en was ik hierop voorbereid. Loslaten is moeilijk. Wanneer mijn moeder weer wil gaan, komt de postbode met een kaartje van een vriendin. Om me te steunen. Ik ben ontroerd. Het feit dat iemand laat weten aan je te denken kan soms wonderen doen. Het geeft me een fijn en dankbaar gevoel. S' middags lukt het me een beetje te slapen. De uren daarna blijft de hoofdpijn hardnekkig aanwezig maar s' avonds neemt deze weer iets af. Er is geen pijl op te trekken.
Vandaag:
Dat was dan de eerste week. Zoals jullie kunnen lezen wisselt de hoofdpijn erg. Soms is deze erg hevig en soms zakt deze opeens uit het niets, zonder aanwijsbare reden. Maar al met al bestaan de dagen voor 90% nog uit flinke hoofdpijn wat maakt dat ik nog weinig kan. Maar we hebben dan ook nog maar een week gehad. De steun van partner, ouders en vriendinnen die ik de eerste week heb ontvangen is van onschatbare waarde en heb je ook echt nodig om deze door te komen.
Ik hoop dat de vrijwel hoofdpijnvrije momenten steeds vaker optreden. Bij mijn eerste afkick periode, bleef de hoofdpijn op een gegeven moment stilstaan wat maakte dat ik nog dagelijkse hoofdpijn bleef houden. Laten we hopen dat het deze keer beter gaat!
Reactie plaatsen
Reacties